O co kaman?

     W wielkim skrócie, fabuła filmu kręci się wokół niemożliwej do zdobycia malutkiej galijskiej wioski. Pewnego dnia rzymscy senatorowie dochodzą do wniosku, iż Galowie muszą być bogami. Jednak wizja ta nie podoba się Juliuszowi Cezarowi, który pragnie udowodnić, iż są oni w błędzie. W tym celu zleca Asterixowi  i Obelixowi wykonanie 12 prac –w przypadku sukcesu zapowiada, iż Rzym się przed nimi ukorzy.

Wyspa rozkoszy

      Z pośród 12, bardzo interesujących i śmiesznych prac, pierwszą szczególną uwagi jest przepłynięcia jeziora, na którym znajduje się wsypa rozkoszy. Na wyspie znajdują się oczywiście piękne, zgrabne i powabne dziewczęta, które są skłonne spełniać każdą męską zachciankę – hmm jak byłem młodszy chyba (na pewno) nie miałem tak kudłatych myśli. Jednak idylla kończy się w momencie, gdy Obelix dowiaduje się, iż na wyspie nie ma dzików – „cóż to za wyspa rozkoszy bez dzika? ”. Rozwścieczony Gal zabiera ze sobą rozmarzonego Asterixa i udają się w dalszą drogę. Chwilę przed odejściem, panie demonstrują swoje niezadowolenie i bunt związany z zapędami feministycznymi – znane wszystkim „prasowanie, sprzątanie, przynoszenie kapci, gotowanie itp.”.

Dom, który czyni szalonym

     Prawdziwą i bezapelacyjną perełką jest „Dom, który czyni szalonym”. Bohaterowie otrzymują „proste” zadanie polegające na uzyskaniu druczku A38. Za każdym razem, kiedy oglądam ten fragment filmu, na mojej twarzy pojawia się uśmiech - od ucha do ucha. Myślę, iż uśmiech, kiwanie głową jak i wiele innych podobnych reakcji pojawia się u większości Polaków… nie oszukujmy się biurokracja to piekielna machina – kto miał z nią do czynienia, ten wie. Zaskakującym i smutnym jest, iż przez tyle lat temat poruszany w prostej bajce dla dzieci jest ciągle aktualny… Obserwowanie plotkujących panien w okienku, głuchego portiera, „sympatycznych i pomocnych” urzędników, ciągle zmieniających się przepisów, „czytelnego” planu zagospodarowania przestrzennego urzędu jest po prostu mistrzostwem świata. Asterix i Obelix pokonują urzędników ich własna bronią – wymyślają fikcyjne zaświadczenie i przepis… 

Proszek „Olimp”

     Przygoda związana z „szanownym panem z góry” nabrała nowego znaczenia w związku z pewnymi polskimi charakterystycznymi reklamami proszków – myślę, iż wiecie, o kogo mi chodzi. Niby nic niezwykłego, a cieszy.

Post equitem sedet atra cura

     W pewnym momencie filmu można usłyszeć słowa: „życie w pośpiechu jest życiem pełnym zmartwień”. Ile w tym aktualnie jest racji… Świat wokół nas goni, wszystko należy zrobić na wczoraj. Doba zdaje się trwać nie 24, a 12 godzin…  Nie ma czasu na sen, nie ma czasu wolnego, ogólnie nie ma czasu na nic. Rozpoczynamy miliard czynności na raz…

Dlaczego 12 prac Asterixa?

     Hm… Trudno współczesne szukać bajek, które wnoszą coś wartościowego do życia dziecka. Albo traktują je jako bezmózga, do którego trzeba mówić bardzo, ale to bardzo wolno, albo ograniczają się do robienia głupich kawałów, docinków oraz walki pomiędzy chłopakami i dziewczynami. Jednak nie ma w tym głębszych treści. Osoba dorosła ma trudność, przynajmniej ja, wytrzymać chwile dłużej przy takowych bajkach/filmach dla dzieci. Natomiast w Asterixie każdy może znaleźć coś dla siebie. Kreskówka jest stworzona w takim sposób, iż mimo swoich lat, jest ciągle aktualna. Mimo, że widziałem ją tysiąc razy, to mógłbym obejrzeć ja po raz kolejny. Nie wiem dlaczego współcześnie istnieje taka trudność w stworzeniu czegoś wartościowego, a zarazem lekkiego. Powstające produkcje oparte są zazwyczaj na jednym, nudnym i powtarzalnym schematem…