Podświadomie wierzymy, że ci, którzy nas oszukują, kiedyś za to zapłacą. Może nie od razu, ale mamy nadzieję, że kiedyś spotka ich kara za swoje kłamstwa.
Kłamstwo jest czymś zbawiennym, ułatwia nam życie. Duży optymizm po części opiera się na kłamstwie, jednakże pesymizm także. Wszyscy chcą być szanowani i lubiani. Kiedy ocena naszej osoby jest zagrożona, skłonni jesteśmy naginać rzeczywistość, by bardziej odpowiadała ideałowi. To jeden z ważniejszych powodów, dla których kłamiemy. Nie chcemy też sprawiać innym przykrości. Potrzeba bycia uczciwym często przegrywa z potrzebą bycia miłym i uprzejmym. Na co dzień przeważają właśnie kłamstwa altruistyczne.
Kłamstwo to rodzaj przystosowania
do życia społecznego
Kłamstwo to rodzaj przystosowania do życia społecznego. Dzięki temu, że kłamiemy łatwiej jest nam na co dzień i wiele relacji przebiera poprawniej. Trzeba jednak pamiętać o tym, że małe kłamstwa są pułapką. Kiedy przychodzi ono lekko w małych sprawach, to i w dużych staje się łatwiejsze. Badania wykazały, że wobec najbliższych osób kłamiemy rzadziej, ale jeśli już do tego dochodzi, są to kłamstwa większego kalibru, a więc i ich konsekwencje są poważniejsze.
Kłamstwo może być również wynikiem lęku przed stratą. Kłamiemy, ponieważ nie potrafimy być asertywni. Większość ludzi boi się odmawiać, bo gdy mówimy „nie” czujemy, że możemy stracić przyjaźń, zainteresowanie czy dobre kontakty. Kłamstwo pełni rolę tarczy ochronnej, dzięki temu czujemy się bezpieczniej.
Bardzo często udajemy kogoś kim nie jesteśmy. W towarzystwie pozujemy na miłośników opery, degustatorów drogich win czy bywalców salonów. Kłamiemy po to, aby przedstawić się w lepszym świetle. Takie same pobudki kierują nami na rozmowie rekrutacyjnej. Żeby zrobić lepsze wrażenie i zwiększyć swoją szansę na sukces w znalezieniu pracy bardzo często kłamiemy opowiadając o swoich kwalifikacjach.
To działa, ale tylko na krótką metę, ponieważ jak mówi przysłowie ”kłamstwo ma krótkie nogi”.