Quidditch – reguły

Każdy, kto regularnie sam grywa w quidditcha albo przynajmiej chodzi na mecze, będzie się rozkoszował książką pana Whispa (na temat quidditch), a wzbudzi ona również zachwyt tych, którzy interesują się szerzej pojętą historią świata czarodziejów. Można powiedzieć, że podobnie jak społeczność czarodziejów stworzyła i rozwinęła quidditcha, tak i quidditch stworzył i rozwinął społeczność czarodziejów. Quidditch jest tym, co nas łączy w sposób szczególny, bo dzięki niemu przeżywamy wspólne chwile radości, triumfu i rozpaczy – fragment przedmowy Albusa Dumbledora, zaczerpnięty z HarryPotterwikia.com

Drużyna składa się z 7 graczy:

• obrońcy – można powiedzieć bramkarza;
• trzech ścigających – grają „kaflem” (czerwoną owalną piłką) i zdobywają punkty;
• dwóch pałkarzy – ich zadaniem jest obrona zawodników przed „tłuczkami” (ciężkie czarne piłki, które służą do strącania zawodników);
• szukającego – jego zadaniem jest znalezienie oraz złapanie „złotego znicza”, co równoznaczne jest zakończeniem meczu i otrzymaniem 50 punktów, co zazwyczaj decyduje o wyniku spotkania. Ciekawostką jest, iż najdłuższy mecz trwał około 3 miesięcy – tyle bowiem zajęło zawodnikom złapanie „złotego znicza”.

Boisko, na którym odbywa się rywalizacja ma owalny kształt i na jego obu końcach umiejscowione są bramki: trzy obręcze, w które celuje się „kaflem”

Quidditch – garść uwag taktycznych

Aby osiągnąć sukces w quidditch, należy znać i umiejętnie wykorzystywać, podstawowe formacje oraz kombinację taktyczne, który są m.in.:

• głowa jastrzębia – formacja natury ofensywnej, w które ścigający formułuje drużynę w kształcie grotu;
• rozgwiazda – obrońca zwisa z miotły, trzymając się jej jedną dłonią i zgięto stopą;
• transylwanka – pozorowanie uderzenia w nos;
• Woollongong Shimmy – zygzakowaty lot, którego celem jest zmylenie przeciwnika;
• kleszcze parkina – atak na ścigającego z „kaflem”, który otrzymuje równoczesne uderzenie tłuczkami;
• manewr porskowej – ścigający wraz z „kaflem” szybuje wysoko w górę, w celu zmylenia przeciwnika, po czym podaje „kafel” zawodnikowi ustawionemu niżej;
• zwis leniwca – zwis na miotle do góry nogami, pomocny w przypadku chęci uniknięcia uderzenia „tłuczka”;
• zwód Wrońskiego – jego istotą jest nurkowanie z zawrotną szybkością w kierunku ziemi, co sugeruje przeciwnikom odnalezienie „złotego znicza”. Osoba wykonująca zwód w ostatniej chwili podrywa się ku górze licząc, iż przeciwnicy nie będą mieli tyle szczęcia;
• podwójna ósemka – obrońca po przez szybkie szybowanie wokół wszystkich bramek, pragnie ustrzec drużynę przed stratą punktów;
• przerzutka – rzut „kafla” pod ramieniem do partnera z drużyny;
• dubel – technika polegająca na jednoczesnym uderzeniu „tłuczka” przez dwóch pałkarzy.

Quidditch – są i faule

W grze nie wolno łapać „złotego znicza” przez inną osobę niż szukającego. Nie można chwytać miotły przeciwnika za ogon, jak i na niego nalatywać z zamiarem wyrządzenia krzywdy, w tym uderzenia  łokciem. Czarodzieje nie mogą także blokować swoją miotłą rączki miotły przeciwnika. Aby zdobyć punkt „kafel musi” być rzucony, a obrońca nie może jakąkolwiek częścią ciała wejść w obręcz bramki.

Quidditch w świecie Mugoli

W świecie Mugoli rozgrywki quidditch odbywają się od 2005 roku. Mugole opierają grę na podobnych zasadach co czarodzieje. Z racji tego, iż nie potrafią latać, używają zwykłej miotły, a „złoty znicz” zastąpiony jest piłką tenisową. Za trafiony rzut przyznaje się 10 punktów, a za złapanie znicza 30 – jest on przyczepiony do spodni zawodnika, który ucieka przed szukającymi. W Stanach Zjednoczonych ponad 10 tysięcy fanów oglądało ostatnie Mistrzostwa Świata w Quidditch

Powstał także film dokumentalny na temat quidditcha: