Zapraszamy do lektury wywiadu z wokalistą zespołu Chainsaw - Maxxem, który opowiada o: występie w Must Be The Music, nowej płycie i kilku innych kwestiach.

Mateusz Kardaś: Kręciliście w weekend klip do utworu „Sundown”. Kiedy zobaczymy efekty Waszych prac i czego możemy się spodziewać po tym nagraniu?

Formacja Victorians - Aristocrats’ Symphony, której debiutancki krążek przyszło mi tutaj zrecenzować to grupa, która gra przez niektórych uwielbiany, a innych nienawidzony metal symfoniczny. Ja szczerze mówiąc podchodzę do tego gatunku dosyć sceptycznie, jednak bardzo szanuję wykonawców, którzy zabierają się za to nie łatwe przecież połączenie metalowych, ciężkich dźwięków i epickich melodii. Przejdźmy jednak do gwiazdy tego tekstu, a mianowicie albumu „Revival“.

Moonrise to zespół powołany do życia przez Kamila Konieczaka, który już jako solista został doceniony i cieszył się dużym uznaniem. W 2008 roku po swoich pierwszych sukcesach postanowił on jednak, że chce realizować się w zespole i to właśnie z jego inicjatywy powstała kapela, której płytę tutaj zrecenzuję.

Tym razem przyszło mi zasiąść do wysłuchania melodii zespołu Hipgnosis, których nie jestem w stanie przypisać do żadnego znanego mi gatunku. Zdaje się, że najbliższe prawdy byłoby stwierdzenie, że jest to muzyka progresywna, jednak na albumie wyraźnie słychać różne inspiracje muzyków. Jest to istna „nawalanka“ elektronicznymi dźwiękami, które stanowią bardzo ciekawe melodie i dopełniane są czasami urzekającym kobiecym wokalem, a także brzmieniem gitary oraz oczywiście cały czas wyraźnie „cykającej“ perkusji. Krążek formacji zatytułowany „Relusion“ to 6 kawałków, które przepełnione są elektroniką i gwarantują nam ponad 70 minut dźwiękowej eksplozji. Już po odpaleniu płyty zostajemy „zaatakowani“ morzem różnych brzmień, które nie będą nas opuszczały jeszcze przez długi, długi czas po wyłączeniu płyty – chociaż może nam się zdawać, że wciąż jej słuchamy.

Na początku może zacznę tym razem od złych wiadomości, a mianowicie….Ta płyta jest zdecydowanie za krótka! Jak to mówią dobrej muzyki nigdy za wiele, dlatego też moje ogromne ubolewanie. Jak to jednak bywa w przypadku EPek jest ona krótka i w prosty oraz przystępny sposób prezentuje nam co muzykanci mają nam do zaoferowania – a mają sporo!

„Bad Trip“ zespołu Blankspace to krótka, aczkolwiek bardzo treściwa płyta, którą przyszło mi przesłuchać. Album już od pierwszych taktów nie pozostawia wątpliwości z jakiego rodzaju muzyką mamy do czynienia. Jest to rockowe granie, które cholernie wciąga i sprawia, że odpływamy myślami gdzieś w przestrzeń kosmiczną. No i odpalamy. Pierwszy kawałek „Take Me Away“ – w mojej opinii najlepszy – to doskonałe rozpoczęcie tej muzycznej podróży. Lekkie rockowe brzmienie, które momentami posiada wręcz smętny (ale w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu) klimat, który doskonale dopełnia brzmienie całego numeru. Piękne liryczne momenty i do tego zapadający w pamięć refren. „Take Me Away“ chce się śpiewać! No ale trzeba się na wybudzić, bo przed nami kolejny numer, zatytułowany „Save“, który utwierdził mnie tylko w przekonaniu, że to płyta, której zdecydowanie warto poświęcić chwile. Numer utrzymuje klimat poprzedniego kawałka i sprawia, że wpadamy w swojego rodzaju muzyczną zadumę. Każda kolejna nuta porywa nas w świat utworzony przez muzyków i sprawia, że odpływamy. Jest to jeden z kawałków, podczas którego przesłuchiwania przed oczami napisy końcowe jakiegoś dobrego filmu. Trzeci numer rozpoczyna się od elektronicznych dźwięków, które brzmią niczym z kosmosu. Już od pierwszych dźwięków gitary porywa nas kolejna lekko psychodeliczna rockowa nuta, a gdy do tego wchodzi wokal odpływamy na najdłuższą w przypadku tej płyty (bo ponad) 7 minutową podróż. Wciągające dźwięki, boska solówka w idealny sposób całość utworu i niesamowicie emocjonalny wokal – to coś co mnie zdecydowanie urzeka w tym numerze. Kolejny i niestety już ostatni numer to jedyne polskojęzyczne nagranie na tym krążku „Otwórz Oczy“. To najmocniejszy numer na całej płycie, który kończy się lekkim muzycznym kopniakiem, który osobiście kojarzy mi się ze stylem Iron Maiden. Wyciszenie i bum! Szybko i melodyjnie, żeby powrócić do melodii gitary, która towarzyszy nam przez cały kawałek. Podsumowując – kawał dobrego płyciwa, który sprawia, że płyniemy wraz z każdym kolejnym dźwiękiem! Bardzo dobra zapowiedź świetnie zapowiadającej się formacji! Pozostaje tylko zacierać rączki czekając na długogrający krążek no i oczywiście koncerty Blankspace!

Prezentujemy Wam bardzo ciekawą formację z Trójmiasta, która gra klasycznego hard rocka z dodatkiem heavy metalu, inspirowanego dokonaniami takich kapel jak chociażby Motörhead. Przed Wami Naked Brown!

Tym razem przyszło mi zrecenzować nie płytę czy książkę, lecz produkcję, którą w sumie trudno mi nazwać. Koncert z elementami filmu, film koncertowy, a może po prostu musical? Chodzi tutaj oczywiście o najnowszą produkcję jednego z najpopularniejszych zespołów metalowych na świecie – Metallica: Through the Never.

Już dziś w Gdańsku odbędzie się wyjątkowe widowisko, które otworzy piątą edycję festiwalu Solidarity of Arts 2013 - McFerrin+.