To w jaki sposób żyjemy zależy przede wszystkim od nas, nie mówię tu o kwestii pozycji społecznej, czy o liczbie zer na koncie, ale o postrzeganiu samego siebie. Możemy narzekać, że ciągle nam mało i mało, możemy uważać, że zgubiliśmy nasze szczęście. Ale szczęście nie jest obiektywne i definiowane społecznie. To my możemy stwierdzić czy jesteśmy zadowoleni z życia, czy nie. Nie przeczę, że człowiek jest istotą społeczną i w większości wypadków nie potrafiłby żyć na mitycznej bezludnej wyspie. Potrzebujemy relacji i w nich znajdujemy radość życia. Ale są takie chwile gdy zostajemy sam na sam ze swoimi najgłębszymi pragnieniami i lękami, kiedy czujemy się bezbronni, a tymi którzy mogą nas najbardziej skrzywdzić jesteśmy my sami. Uważam że w takich chwilach największym zwycięstwem jest poczucie, że chcemy przebywać we własnym towarzystwie, że nie mamy ochoty uciec od własnych myśli, zagłuszyć ich i zamieść pod przysłowiowy dywan. Refleksja nad sobą czyni nas ludźmi. Znamy bardzo dobrze drogę na skróty która ułatwia nam funkcjonowanie, zachowania wykonywane dlatego że tak należy, albo powinno się, dlatego że ktoś tego oczekuje. Przecież działamy w ten sposób od najmłodszych lat. Trenujemy się w dopasowywaniu do innych tak żeby im nie przeszkadzać. Nie twierdzę, że powinniśmy porzucić wszystkie konwenanse i rytuały, ale dopiero kiedy zatrzymamy się na chwilę i zobaczymy, że to my je współtworzymy, możemy zdać sobie sprawę, że sami wymagamy od siebie zachowań, którymi pogardzamy. Świadomość siebie i myślenie o przyczynach naszych zachowań, nie ułatwia życia, ale sprawia, że nie przebiegniemy przez nie tylko po to by na końcu uświadomić sobie, że przeżyliśmy je zupełnie odwrotnie niż chcieliśmy.