W celu rozluźnienia atmosfery po ostatniej krwiożerczej odsłonie fotoradarów postanowiłem przedstawić fotoartykuł dotyczący innej – lepszej, strony fotoradarów. Jak widać z poniżej przedstawionych zdjęć i fotoradar może wywołać (mam takową nadzieję) uśmiech na twarzy:)     Na koniec zachęcam do zapoznania się, z krótkim  filmikiem prezentującym pewnego śmiałka, który przyodział żelazną fotoradarową zbroję. Zapewne chciał się on poczuć, jak prawdziwy fotoradar – przed nim, nikt nie był w stanie uciec. No i oczywiście na koniec trafił do swojego policyjnego domu…  

Są zmorami wszystkich kierowców. Na ich widok nawet największym twardzielom miękną kolana. Są tak niebezpieczne, że wymyślono specjalne znaki, które ostrzegają nieświadomych kierowców, iż ci się do nich zbliżają. Ludzie chcą się przed nimi ustrzec wprowadzając do GPS-ów lokalizacje siedlisk tychże bestii. Niestety część stworów dowiedziało się o zlokalizowaniu ich pieczar i postanowiło porzucić dom na rzecz nigdy niekończącej się podróży po Polsce. Kierowcy chcąc się ustrzec przed złowieszczym zimnym spojrzeniem bestii montowali na swoich pojazdach różnorakie systemy obronne. Niestety wszelkie próby obrony stawały się na dłuższą metę nieskuteczne przed wszystkowidzącym okiem cyklopa.

Pozostając w cyklu „fotoradar dobry na wszystko” pragnę przywołać przypadek (2010 r.) pewnego mieszkańca Białegostoku, który postanowił urządzić mobilną sesję fotograficzną. Pewien pan kierowca, nazywajmy go np. modelem, przekraczał dozwoloną prędkość przy wybranym przez siebie fotoradarem kilkukrotnie – 4.12, 4.33, 4.49, 4.51, 5.05, 5.20, 5.42. za każdym razem nasz model przekraczał znacznie prędkość (pond 100 kilometrów na godzinę). Motywy działalności naszego modela nie są znane, wśród możliwych powodów insynuuje się: